Coach aan het woord
Blog door Martine Maes, coach van de Doetank Groene Mug Academie
Trekken aan verkeerde eind van het touw
5 mrt 2013
Terugkijkend op de paar bijeenkomsten van de Groene Mug Community voerde ik met trekker Ton Driessen een gesprek. We probeerden de vinger erachter te krijgen wat er gebeurd is, wie we betrokken hadden in de verkennende fase van deze Doetank en hoe het is gekomen dat we die niet van het papier kregen.
Een mooi treintje op papier
Het hogere doel is nobel: onderwijs en bedrijfsleven bij elkaar brengen op het thema Duurzaamheid. Een win-win-win is te verwachten, want duurzaamheid is een speerpunt in Haarlem en is noodzakelijk om ons als maatschappij te blijven ontwikkelen, bedrijfsleven heeft vragen en concrete acties om uit te voeren en het onderwijs heeft (maatschappelijke) stageplaatsen nodig waarbij stagiairs die acties zouden verkennen en uitvoeren. Een mooi treintje op papier.
De kern is echter: dit onderwerp is niet gedefinieerd vanuit de probleemeigenaar. Weliswaar zijn er gesprekken gevoerd met deze stakeholders en vond iedereen het een belangrijk onderwerp, maar wat is nu het eigenlijke probleem waaraan de probleemeigenaar (of meerdere) zich wilde committeren? De trekker verwoordt het nog scherper: ‘ik heb mezelf probleemeigenaar gemaakt’. Daarmee hebben we gelijk de crux te pakken van dit proces. Uiteraard gingen de eerste gesprekken over de kern van de zaak en het concrete probleem. We hebben benoemd wie we aan tafel misten en hebben op papier gezet wat de belangen van bedrijf X en onderwijsinstelling Y zijn om ze uit te nodigen aan tafel. Zover is het uiteindelijk niet gekomen, ook omdat de omgeving veranderde en het thema Duurzaamheid minder prioriteit in de gemeente kreeg. Het directe gevolg was, dat de motivatie van de trekker (van belang als input voor de voortgang) sterk verminderde. Het werd immers ook steeds minder zijn probleem.
Lessen trekken voor de toekomst
Vandaar mijn dringende aanbeveling aan andere Doetanks: start niet met een algemeen doel om vervolgens de probleemeigenaren ‘erbij’ te zoeken. Dat is de omgekeerde weg. Begin bij de kern: ‘ik heb het volgende probleem:…’ . Zolang anderen zich druk maken om andersmans problemen beginnen we aan het verkeerde eind van het touw te trekken.
Deze belangrijkste les goed in mijn oren knopend, wil ik toch ook even stilstaan bij de context. Want Slimmernetwerk heeft ook vernieuwing in de publieke sector in bredere zin in het vizier: hoe kunnen we leren hoe je anders om kunt gaan met problemen, manieren en samenwerkingsvormen uitproberen om in deze horizontaler georiënteerde samenleving ook als overheid te blijven ontwikkelen? En is de benodigde (professionele) ruimte er om met zoiets als Doetanks te experimenteren?
De trekker herkent ook de veranderende rol van de overheid, het verschuivende speelveld van politiek en burger met de ambtenaar ertussenin. Hij probeert op andere manieren te luisteren naar wat er leeft in de samenleving, maar krijgt op kantoor natuurlijk ook vragen wat het beleid oplevert en welke impact dat heeft. Hoe kan, vanuit ambitie om tot een vitaal lokaal netwerk van ondernemers en onderwijsinstellingen te komen waarin de gemeente een faciliterende rol heeft, aantoonbaar worden gemaakt wat de inspanningen van de gemeente concreet opleveren? Bij dit gewenste samenspel met lokale stakeholders zal ook een andere manier van monitoren en verantwoorden horen. Dat spel is nog niet gespeeld, maar zal zeker breder herkend worden.
Reacties hierop zijn welkom!
Mail naar mm@kl.nl
Martine Maes, coach verkennende fase Doetank Groene Mug Academie
